چنین تعلیقی،پایانی تراژدیک را طلب می نمود که متاسفانه پس از گذر از چند فصل تاریخی،فیلم رها می شود!نه سرنوشت فاجعه آمیزی نه اوجی و… تنها پایانی بی پایان که کلیتی دراماتیک می سازد دست تماشاگر را می گیرد و بالمآل تعلیقی بی تعلیق را روی دست تماشاگر می گذارد.

؛ خانه پدری را از دقیقه پانزده به بعد دیدم!اما چیزی را از دست ندادم.فیلم راوی روایتی نو از زندگانی گذشتگان این سرزمین است.روایتی از طرز نگرش آنها به زندگی و ناموس و فرزند.خانه پدری متشکل از قصه ای جنایی در فضای سنتی است.چنین تمی را قبلا در پستچی سه بار در نمیزند،شاهد بودم،اما با فرم و ژانری دیگر.جناب فیلم ساز،علقه خاصی به دوران کهن این مرز و بوم و همچنین شناخت درستی از آن روزگار دارند و در به تصویر کشیدن رئالیسمی آن دوران نیز موفق عمل می نمایند.این را قبلا در سریال “روزگار قریب” ثابت نموده بودند.خانه پدری در گونه روایت قصه،همانند روزگار قریب است،همان روایت گذر تاریخی از فرزندی به فرزند بعد.تقریبا با همان بازیگر های کلیدی-مهران رجبی و برادران هاشمی-اما داستان و کلا تم کار متفاوت از روزگار قریب است و در سینمای ما نو.انتخاب مهران رجبی که اساسا بازی رئالیسمی و روان دارد برای چنین نقش هایی-پدر ایرانی سنتی-بسیار مناسب است و بلعکس نقش های دیگر بعلت اینکه همه را با همین گویش و لحن و حس اجرا می نماید،چندان مناسب نیست.

سبک خانه پدری رئالیسم است.حس و حال موجود در خانه و خانواده واقعی و ملموس است و نه غلوآمیز.تنش ها و جر و بحث ها و گاهی زد و خورد ها،همه و همه بازتابی از سطح شعور و نگاه سطحی مردم آن روزگار است.شوهرانی که ذره ای برای همسران خویش حق اختیار و انتخاب قائل نشده و در صورت سرپیچی از جانب همسر،وی را مورد تنبیه بدنی قرار می دادند و نیز پدرانی که بدون نظرخواهی از دختر،وی را مجبور به همسری مردی می نمودند و باز هم در صورت سرپیچی،به علت سطح پایین سواد و اندیشه،وی را مورد تنبیه بدنی قرار می دادند.کاگردان در پرداخت فرمی چنین صحنه هایی-جر و بحث و زد و خورد- تا حدودی موفق عمل نموده-ثابت نموده میشود بدون دوربین رودست تنش آفرید-و نه در حس صحنه ها،زیرا اغلب حس صحنه کمدی و واکنش حسی تماشاگر خنده است!در سراسر فیلم به سبب سبک رئالیسم کار،از حرکات پیچیده دوربین و قاب بندی ها و زوایای خاص خبری نیست.طراحی صحنه و گریم به مانند روزگار قریب مطلوب و کار شده است.انتخاب بازیگران به سبب روایت گذری از کودکی به بزرگسالی حکما دشوار است،کاری که جناب عیاری هم در روزگار قریب و هم در خانه پدری،مطلوبی از آن را به نمایش گذارد،تا به جایی که اگر بزرگسالیِ یکی از پرسوناژ ها را میدیدم و نامش گفته نمیشد،با کمی فوکوس در چهره وی،او را به جا می آوردیم.

 اما فیلم از جهاتی لنگ می زند.عمده آن شخصیت پردازی است.شخصیت ها زیاد هستند که البته با توجه به رئالیسم کار و تعداد فرزندان آن دوران،درست و منطقی است،اما اینکه پرسوناژ ها در سطح و تیپ بمانند و بدل به شخصیت نشوند،درست نیست.اغلب پرسوناژ ها چنین هستند،علی الخصوص دخترها و در آخر شهاب حسینی.مورد دیگر،همانطور که پیش از این اشاره نمودم،پرداخت برخی سکانس هاست که از درام فاصله گرفته-بخوانید خارج زده-و بدل به کمدی می شوند.این واقعیتی است که تماشاگران اغلب در سکانس های زد و خورد و… به شدتِ فیلمی کمدی می خندیدند!فیلم پتانسیل گرایش به ژانر وحشت را نیز داشت-البته با کمال تعجب در جاهایی ژانر فیلم را “وحشت” ذکر نموده اند!!-و میشد در این زمینه مانور داد،که حکما نیاز به درک المان های ژانر دارد که البته حسن فتحی چنین عملی را با چنین تمی به خوبی،در “پستچی سه بار در نمیزند”اجرا نمود.از طرفی از ابتدای فیلم تعلیق خوبی شکل می گیرد که منجر به طرح سوال “در نهایت قرار است چه بر سر این خاندان و خانه و آن اتاق بیاید؟!”می شود.چنین تعلیقی،پایانی تراژدیک را طلب می نمود که متاسفانه پس از گذر از چند فصل تاریخی،فیلم رها می شود!نه سرنوشت فاجعه آمیزی نه اوجی و… تنها پایانی بی پایان که کلیتی دراماتیک می سازد دست تماشاگر را می گیرد و بالمآل تعلیقی بی تعلیق را روی دست تماشاگر می گذارد.

 

/* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:”Table Normal”; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:””; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin-top:0cm; mso-para-margin-right:0cm; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0cm; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:”Calibri”,”sans-serif”; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:Arial; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
منبع : سایت اداره فرهنگ و اسلامی