پایگاه خبری یاسوج 24

یاسوج ۲۴: یادداشت///

 

محمد طاهری/مسئول کمیته آزاداندیشی اتحادیه انجمن اسلامی دانشجویان سراسر کشور

آزاداندیشی را یک فرهنگ می دانیم. فرهنگ مترقی که برخاسته از عقلانیت اسلام ناب است و تضمین کننده حیات باسعادت بشری؛ فرهنگی که ظلمتِ سکوت، جمود، تحجر، هرزه گویی و کفرگویی، خود حق پنداری و انحصار طلبی، غوغاسالاری و جنجال آفرینی را در هم می شکند و به روشنای رسیدن به حق و حقیقت، با ابزار آزادی و اخلاق و منطق، رهنمون می سازد.

با این وصف، آزاداندیشی نه یک انتخاب، بلکه یک ضرورت است که نهادهای مختلف حکومتی و حاکمیتی می بایست برای تحقق آن به دور از شعارزدگی و نگاه سخیف گزارش کاری، همت و تلاش نمایند. این ضرورت، بیش از هر جا در دانشگاه اهمیت دوچندان پیدا می کند. چه در حوزه اساتید که منجر به تولید علم و جنبش نرم افزاری می شود و چه در حوزه دانشجویی، که افسران مقابله با جنگ نرم را توانا به قوت اندیشه و تحلیل دقیق، بیان و قولی سدید و محکم، شنوای واقعی به سخن منتقد، داری عزت نفس در دفاع از باورها و آرمان هایشان می کند.

بدون شک یکی از راهبردهای مواجه با مسئله های مهم کشوری، راهبرد آزاداندیشی ست. آزاداندیشی در فضاهای دانشگاهی می تواند از اقتصاد مقاومتی تا پروژه نفوذ، راهبرد داشته باشد و مورد استفاده قرار گیرد.

از آن جا که آینده قطعی ما تشکیل تمدن نوین اسلامی است و این مهم بدون احقاق فرهنگ آزاداندیشی میسر نیست، می بایست جنبش دانشجویی و مسئولان مربوطه به نقش تاریخی خود در این برهه زمانی حساس، برای ایجاد نهضت آزاداندیشی واقف باشند و تلاش جدی و مصمم خود را برای پیگیری همه جانبه آن به کار بندند.

انسان شریف ترین موجود عالم هستی ست و شرف خود را وام دار عقل و قوه اندیشه اش ست. حضرت حق تبارک و تعالی که خالق انسان است، تکامل و رشد انسان را در گرو اندیشه ورزی تعبیه کرده است. حال آدمی هرچه بیشتر بیاندیشد، مسیر بندگی و تکاملش را بیشتر پیموده است. آدمی ناگزیر از اندیشه ورزی است و مادامی که حیات دارد، در حال اندیشه است. این اندیشه لحظه ای از او جدا نمی شود و پیشرفت و پسرفت او را ممکن می سازد.

در این مسیر اندیشه و اندیشه ورزی، ابزارها و لوازمی نیاز ست تا بهترین اندیشه انتخاب گردد و به عمل درآید. یکی از لوازم مهم اندیشه ورزی، آزاداندیشی ست.

آزاداندیشی یک فرهنگ است مثل فرهنگ آپارتمان نشینی. همان طور که فرهنگ آپارتمان نشینی بدون زندگی آپارتمانی اساساً بی معناست؛ حکماً آزاداندیشی بدون اندیشه ورزی نیز بی معناست.

یک شخص برای آن که دم به دم تازه شود و از حقیقت بهره ای بیشتر گیرد و زاد معرفتش کامل تر شود، نیازمند آن است که قیود اندیشه را کامل بزداید. البته آنان که با معرفت و با تکیه به عوامل شناخت نظیر وحی و قرآن و سنت، به حقیقتی رسیده اند دیگر نباید به بهانه آزاداندیشی در راه خود تشکیک نمایند و به فرموده قرآن کریم می بایست بر طریقت خود استقامت نمایند. اما درین مجال سخن از آن موارد نیست.

حال به ویژگی های یک انسان آزاداندیش می پردازیم:

 یک انسان آزاداندیش، از هر فرصتی بهره می گیرد تا به حق و حقیقت خود را نزدیک تر نماید.

یک انسان آزاداندیش، خود را مالک حق نمی داند بلکه خود را طالب حق می داند.

 یک انسان آزاداندیش، در سخن های گوناگون دقت و تأمل می کند و آن گاه بهترینش را برمی گزیند.

 یک انسان آزاداندیش، وقتی سخنی می شنود یا اندیشه ای را می خواند، بیش از آن که دنبال پیدا کردن جواب طرف مقابلش باشد، همت خود را صرف اندیشیدن روی آراء او می نماید و سعی می نماید بهره ای از سخن او ببرد.

 یک انسان آزاداندیش، بیش از هر کسی علاقه مند شنیدن نقدهای خود و اندیشه خود است.

 یک انسان آزاداندیش، منتقدش را دشمن نمی بیند و در مقام اندیشه، او را یاری گر خود در مسیر اندیشه ورزی می داند.

 یک انسان آزاداندیش، در مقابل نقد اندیشه اش، کینه نمی گیرد زبان به دشنام نمی گشاید و دست را از روی غضب مشت نمی کند.

 یک انسان آزاداندیش، حرف های طرف مقابلش را چنان با ولع می شنود که گویی چیزی از او یاد می گیرد حتی اگر مخالفش باشد.

 یک انسان آزاداندیش، با نگاه بالا به پایین و نگاه حق به جانب کامل بحث نمی کند.

 یک انسان آزاداندیش، می داند که فهم و علمش نسبت به آنچه که نمی داند بسیار کمتر است.

این ها مختصات یک انسان آزاداندیش است. چنین انسانی با چنین مشخصاتی هرجا که باشد می تواند آزاداندیش باشد و آزاداندیشی خود را تبلیغ نماید. چه دانشگاه، چه حوزه، چه صنعت و چه بازار.

لذا با وصفی که رفت می توان آزاداندیشی را در زندگی جاری کرد.