افرادی که خودشان را می بینند حالا گیرم که لباسشان چروک باشد یا فرق سرشان کج باز شده باشد مهم این نیست. مهم این است که چشم ها می بینند. در آیینه ای صاف و مستقیم.

سایت مردم استان (ک و ب)- ؛ به قول عالمان علم ارتباط، در علم ارتباطات یکی از تعابیری که برای رسانه وجود دارد تعبیر « آیینه» است.

 می گویند رسانه باید آیینه ی جامعه ی خویش باشد و ارزش ها و فرهنگ جامعه ی خود را نمایش دهد.

 آیینه ای که صاف، مستقیم و بی پیرایه و ناکج راجع به جامعه اش باشد.

این تصویر و این آیینه در رسانه های ما و سینمای ما کمتر دیده می شود. خط استوای تصویری رسانه ها و سینمای ایران شده است بالاتر از ونک تهران، فیلم هایی آپارتمانی و در شمال کشور.. نتیجه این می شود که ما خودمان را در این رسانه ها نمی بینیم.

 این رویه به هر بهانه ای که باشد خوب و مفید نیست. باید کاری کرد. این کار را بایستی نهادها و متولیان فرهنگ انجام بدهند ولی می بینیم که اینان هم به کار و دل مشغولی های خود سرگرم اند.

جشنواره عمار مشکل را اساسا نمی بینند و عزمی برای برطرف کردنش هم نمی یابند.

پس ناچار «مردم» خودشان آستین بالا زده اند!
ادعای سینمای مردمی از نگاه متولیان این جشنواره هم جغرافیایی است (برای نشان دادن همه ایران)، هم اقتصادی و اجتماعی (برای سهم دادن به همه طبقات، به خصوص اکثریت پایین‌تر)، هم فرهنگی (متمرکز بر اکثریت طرفدار گفتمان انقلاب اسلامی)، و حتی اجرایی (در شیوه برگزاری مردمی).
حال «مردم» چه کسانی هستند مردم یعنی مثلا چند جوان دانشجو در مرکز کشور یا چند جوان و دانشجو در دورترین نقاط کشور، چند فیلمساز آماتور یا حرفه ای و…

فلسفه و بالا رفتن عَلم « جشنواره ی مردمی عمار » برای همین بالا رفت و حالا به چهارمین گام خود در چهارمین سال برگزاری اش رسیده است.

 این جشنواره به غیر از سینما فلسطین تهران در ۲۰۰۰  جا و نقطه ی این مملکت قصد پخش فیلم های جشنواره اش را دارد.

 هر چند اگر به سایت این جشنواره بروید و تصاویر و گزارش های جشنواره در سال های اخیر را ببینید. می بینید که برگزاری جشنواره به هیچ مدلی شبیه نیست.

 مردمی در ایستگاه آتش نشانی فلان شهر گرمسیری، مسجدی در فلان منطقه ی غرب کشور و.. افرادی که خودشان را می بینند حالا گیرم که لباسشان چروک باشد یا فرق سرشان کج باز شده باشد مهم این نیست. مهم این است که چشم ها می بینند. در آیینه ای صاف و مستقیم.